GO CANES!!! | Travel Blog (2024)

Deze keer zou ik het graag eens hebben over de compleet andere manier van lesgeven en schoolgaan in Amerikaanse universiteiten (ik heb het hier uitsluitend over het universitair systeem, want in het middelbaar zijn ze hier wel ongeveer even streng als in België).

Ten eerste staan alle proffen erop dat we ze bij hun voornaam aanspreken. We zeggen dus nooit 'professor' of 'sir', maar Christina, Tom, John en Ed. Dat vond ik in het begin zo vreemd dat ik gewoon mijn hand opstak wanneer ik een vraag had. Maar dat is ook niet erg gebruikelijk in het universitair systeem in Amerika. Meestal, als je als student iets te zeggen hebt, dan zeg je het gewoon. Zelfs wanneer de prof aan het praten is. Als je populair wil worden bij de prof, dan moet je niet stil zijn en braaf je huiswerk maken, maar dan moet je je laten horen tijdens de les. Proffen hier hebben niets liever dan dat je je eigen mening geeft en verdedigt. Ze vinden het pas echt geweldig als je hen vierkant tegenspreekt, want dan is er aanleiding tot een discussie. Hier in Amerika bestaat ongeveer de helft van elke les uit klasdiscussies! Ik vind deze

manier van lesgeven persoonlijk geweldig! Gebaseerd op mijn eerdere ervaringen in Gent en Antwerpen, was ik ervan overtuigd dat alle proffen hun eigen mening willen opleggen aan de studenten. Ze doen wel alsof ze de meningen van de studenten tolereren, maar uiteindelijk is het toch hun visie die je moet volgen om door je examens te geraken. De vrijheid van mening en de informelere relatie met de prof vind ik dus een enorm pluspunt aan de lesmethode hier. Ondertussen ben ik het al bijna gewoon om ze met hun voornamen aan te spreken. Waar ik helemaal geen probleem meer mee heb, is de professor te onderbreken tijdens de les. 😊

Een ander groot (en even positief) verschil met mijn ervaringen in België is de schoolspirit. Je voelt je hier als student echt deel van een gemeenschap. De campus is gewoon prachtig en geeft je echt een vakantiegevoel (zie foto's) en elke keer dat ik op de campus wandel voel ik me zelfs trots om hier student te mogen zijn. Dat is iets waar je je hier helemaal niet voor moet schamen. Ik zou me niet kunnen voorstellen om in Gent de les bij te wonen in een t-shirt van

de UGent. Hier ben ik al verschillende keren naar de les geweest in t-shirts van de UM en dat is hier heel normaal. Onze schoolkleuren (oranje en groen) duiken overal op (zie foto). Wanneer we onze fierheid op onze universiteit willen uitdrukken, maken we het 'U'-gebaar met onze handen. Toen Obama onze Universiteit bezocht, werd hij getrakteerd op een donderend applaus toen hij de 'U' maakte (zie foto). Deze schoolspirit wordt nog eens tientallen keren vermenigvuldigd wanneer een belangrijke wedstrijd nadert. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik niet echt een enthousiaste sportfan ben, maar het enthousiasme hier voor ons team is toch iets waar ik van kan genieten. De ultieme sport in Amerika is football. Ons footballteam noemt Hurricanes (verwijzing naar de vele orkanen die Miami teisteren) of afgekort gewoon Canes.

Omdat het gratis is voor studenten, en omdat ik echt eens wou ervaren hoe het er tijdens een football game aantoe gaat, ben ik vorige zaterdag naar een wedstrijd geweest. Het was gewoonweg niet normaal! De wedstrijd was pas om 8u 's avonds, maar voor de echte football fans begint het feest al rond de middag. Dan worden er op de parkeerplaats overal kraampjes met

eten opgezet. Ik overdrijf niet wanneer ik zeg dat ik meer dan honderd tentjes heb geteld. En het meest geweldige is dat het niet de bedoeling is om te verkopen, maar om te delen! Tenminste, met de fans van hetzelfde team. Als UM-student, volledig gekleed in groen en oranje, moest ik natuurlijk wegblijven van de rode tenten van de tegenstanders (Florida State University). Maar zolang je groen en oranje droeg, was je in alle groen-oranje tenten welkom! Ik dacht oorspronkelijk dat ik een hamburger zou eten, of een hotdog of misschien wat barbecuevlees.. Niets was minder waar! De traditionele (en vettige) Amerikaanse keuken was natuurlijk in overvloed aanwezig, maar er was ook een kraampje waar de tafels gevuld waren met zelfgebakken koekjes en cupcakes. In een ander kraampje waren ze scampi's en gamba's aan het bakken, en daarnaast waren ze sushi aan het uitdelen! En er was natuurlijk ook een overvloed aan drank aanwezig.. Ik kan het niet allemaal opnoemen, maar het was geweldig. Bovendien waren ze ook souvenirs aan het uitdelen, alles in groen en oranje natuurlijk! Het was een hele ervaring op zich, en de wedstrijd was nog niet eens begonnen!

Toen ik het stadium binnenkwam (zie

foto), viel mijn mond letterlijk open. Het was echt megagroot, volledig uitverkocht! Overal zag je groen, oranje en rood (de kleur van de tegenstanders). Rondom je klonken verschillende liederen en verzen van supporters. De cheerleaders waren (in mijn ogen) levensgevaarlijke stunten aan het uitvoeren op het veld. Er was een ganse fanfare aanwezig die enorm bijdroeg aan de sfeer. Ik keek mijn ogen uit! Toen begon de wedstrijd. Ik moet opbiechten dat ik eigenlijk niet veel snap van football, maar dat was niet erg belangrijk. Elke keer wanneer ik de groen-oranje supporters zag juichen, juichte ik mee. Het was zo simpel als dat. Jammer genoeg hebben we niet erg veel kunnen juichen, want we zijn faliekant verloren. Hoe dan ook, het was een superervaring, zeker voor herhaling vatbaar! GO CANES!!!

Ik denk dat ik er in geslaagd ben om een beetje de sfeer hier op de campus, in de les en tijdens een wedstrijd te scheppen, wat de bedoeling was van deze blog. Na een laatste kleine opmerking zal ik dan maar afsluiten voor vandaag. Ik weet niet of jullie ervan weten, maar er is opnieuw een naderende storm, deze keer met de naam Sandy, die binnen

enkele dagen dreigt los te barsten over Miami (http://www.weather.com/weather/hurricanecentral/tracker/sandy). Gisteren is Sandy overgeschakeld van categorie 1 naar categorie 2, wat echt niet goed is. Categorie 1 betekent veel regen en wind, maar bij categorie 2 kan het gaan om stevige rukwinden, lichte overstromingen en is er sowieso schade. Orkaan Andrew, die jaren geleden grote delen van Miami compleet verwoestte, was categorie 4/5. We hopen dus allemaal dat het blijft bij een 2 deze keer. Het grote verschil met Isaac, die in augustus over Miami trok, is dat Sandy een orkaan is en Isaac een tropische storm. Een orkaan is helaas veel gevaarlijker, dus we houden allemaal een oogje in het zeil. Sommige mensen zijn al noodrantsoenen gaan inslagen, maar dat is in mijn ogen een beetje overdreven. Momenteel is Sandy bij Cuba, dus er is nog een lange weg te gaan. Bovendien zou Sandy volgens de voorspellingen Florida net passeren, zodat we maar een beetje last gaan hebben. Natuurlijk kan een orkaan elk moment van richting veranderen, dus laten we maar hopen dat Sandy niet te wispelturig is!

Ondertussen is het duidelijk dat er stormachtig weer op komst is. Sinds gisterenochtend heeft het aan één stuk door geregend en

ik heb sindsdien nog geen blauwe lucht gezien. De wind waait ook enorm hard; gisteren duurde het 40 minuten in plaats van mijn gebruikelijke 20 om naar de Universiteit te fietsen, maar ik was wel op 10 minuutjes terug thuis! We zullen dus maar afwachten, en ik hou jullie wel op de hoogte! Nu ga ik mij door weer en wind worstelen om in de les te geraken! Ciao!!